"Γιατί άραγε;"

Θυμάμαι ακόμη το μικρό ερειπωμένο σπιτάκι

στη μέση του δάσους.

Τα πανύψηλα δένδρα που έριχναν τους κλώνους τους

πάνω απ' τη σκεπή του.

Τα μυρμήγκια που σιγότρωγαν τα σπλάχνα του.

Τη γέρικη κουκουβάγια

που πάντα κάθονταν στον γκρεμισμένο φεγγίτη.

Θυμάμαι τον θεόρατο κισσό

που είχε σκαρφαλώσει στα γέρικα τούβλα

και είχε σκεπάσει τ' απομεινάρια των κεραμιδιών.

Τις λιγοστές ηλιαχτίδες

που διαπερνούσαν τα πυκνά φυλλώματα

και χρωμάτιζαν με μια γλυκιά πνοή

την ερημιά του τόπου.

Θυμάμαι ακόμη τις αφελείς φωνές μας

καθώς παίζαμε -μικρά παιδιά- εκεί γύρω.

Θυμάμαι και την μισάνοιχτή του ξύλινη πόρτα.

Τι αβυσσαλέα σκοτάδια έκρυβε πίσω της!

Θυμάμαι τον πειρασμό...

Κανείς μας ποτέ δεν την πέρασε. Το θυμάμαι ακόμη!

Γιατί άραγε;

                                                                                                                                                                                                          "I wonder why"

I still remember the little abandoned house

amidst the forest.

The tall trees that shed their branches over its roof.

The ants that slowly ate its insides.

The old owl

that always sat on the ruined skylight.

I remember the enormous ivy

that crawled on the old bricks

and covered the remains of the roof tiles.

The few rays of sun

that penetrated the bushy leaves

and colored with a sweet breath

the solemnity of the place.

I still remember our naïve voices

as we played – young still- around there.

I remember the half open wooden door.

The abyssal darkness that laid behind it!

I remember the temptation…

None of us ever crossed it. I still remember it!

I wonder why?